منم کبوتر جلدت؛ ببین پَرم خاکی‌ست!            هـوای پَـر زدنم در بـرابـرم خاکی‌ست

مـنـم کـبـوتـرِ رویـای گـنـبـدت؛ امـا …           دلی که از حرمت خانه می‌برم خاکی‌ست

غـبارِ روی مزارِ تو تاجِ نوکری است            به پای قبر تو افتاده‌ام؛ سرم خاکی‌ست

چه نذرها که برایت نکرده است، ولی            هـنوز سـفـرۀ نـذری مـادرم خـاکی‌ست

برای غـربتت آنقدر، شعر گفـتم که …           شبیه صحنِ تو اوراقِ دفترم خاکی‌ست

کـریم، خاکی و قـبـر کـریم‌، خـاک‌آلود            به صحنِ هر غزلم؛ گنبدِ کَرم خاکی‌ست

نوادگـانِ خودت را ببـین غـریب بقـیع!            کدام صحن، کدام آجر حرم خاکی‌ست؟!